Της Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου,
Εφημερίδα “ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ”

Ρεκόρ καταγγελιών κακοποίησης ανηλίκων

Το 2017 καταγγέλθηκαν 138 υποθέσεις στην Αστυνομία

Η χρονιά που φεύγει σημαδεύεται από ένα αρνητικό ρεκόρ: 138 καταγγελίες για σεξουαλική παρενόχληση ανηλίκων. Ειδικοί ωστόσο επισημαίνουν πως δεν πρόκειται για επιδείνωση του φαινομένου αλλά για αύξηση των καταγγελιών, λόγω της ενημέρωσης και της ευαισθητοποίησης που υπάρχει.

Τα τελευταία τέσσερα χρόνια είχαν καταγγελθεί συνολικά 341 περιπτώσεις με τις μισές σχεδόν καταγγελίες να έχουν γίνει το ’17. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με στοιχεία της Αστυνομίας, το 2014 υπήρχαν 56 καταγγελίες, το ’15 έγιναν 77 καταγγελίες, το ’16 έγιναν 70 και το ’17 καταγγέλθηκαν 138 περιπτώσεις με τις ηλικίες των θυμάτων να κυμαίνονται από 3 μόλις χρονών μέχρι 18.

Αν και δεν υπάρχουν συγκριτικά στοιχεία με άλλες χώρες, υπολογίζεται πως η Κύπρος κυμαίνεται στα ίδια επίπεδα με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες όπου τα στατιστικά δεδομένα λένε πως ένα στα πέντε παιδιά δέχεται σε κάποια φάση της ζωής του κάποιου είδους σεξουαλικής παρενόχλησης. Ωστόσο, πολύ μικρός αριθμός προβαίνει σε καταγγελία (υπολογίζεται πως μόνο το 15%). Το πιο ανησυχητικό είναι ότι τις πλείστες φορές (70% – 85%) ο δράστης είναι άτομο του οικείου περιβάλλοντος του παιδιού. Σύμφωνα μάλιστα με έρευνες, ο δράστης δεν είναι παρά μόνο 10% των περιπτώσεων αρρωστημένος παιδόφιλος. Στην τεράστια πλειοψηφία ο δράστης εκμεταλλεύεται το ότι το παιδί είναι ευάλωτο.

Πριν από λίγες μέρες στην Αυστραλία ολοκληρώθηκε η μεγαλύτερη έρευνα που έγινε ποτέ στον κόσμο για το θέμα και τα συμπεράσματα οδήγησαν τον πρωθυπουργό της χώρας να χαρακτηρίσει τη σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων ως εθνική τραγωδία.

Ένα στα πέντε παιδιά θα βιώσει στη ζωή του τουλάχιστον ένα περιστατικό σεξουαλικής Βίας

Η μια περίπτωση διαδέχεται την άλλη. Τι έχουμε πάθει ως κοινωνία και εκτονώνουμε τις σεξουαλικές μας διαστροφές στα παιδιά; Αν και η εικόνα δείχνει πως τα περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών αυξήθηκαν, οι ειδικοί λένε πως αυτό που αυξήθηκε είναι οι καταγγελίες. Μέχρι πρότινος καλυπτόταν από ένα πέπλο σιωπής. Η Κύπρος δεν διαφέρει από τα στατιστικά δεδομένα των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών. 1 στα 5 παιδιά θα βιώσει στη ζωή του τουλάχιστον ένα περιστατικό σεξουαλικής βίας.

Η ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΒΟΗΘΑ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΝ
(Δήμητρα Σακέλλη, ερευνήτρια εγκληματολόγος δικανική ψυχολόγος, συντονίστρια πρόληψης στον οργανισμό RISE)

Η έξαρση στις αναφορές για περιστατικά παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη όξυνση του προβλήματος. Σήμερα υπάρχει ενημέρωση και αυτό βοηθά τα θύματα να μιλήσουν. Η σεξουαλική κακοποίηση παιδιών ήταν και εξακολουθεί να είναι το λιγότερο καταγγελθέν έγκλημα. Οι υποθέσεις που καταγγέλλονται υπολογίζεται πως αποτελούν μόνο το 15% των περιστατικών.

Οι δράστες δεν έχουν κοινά χαρακτηριστικά, εκτός από το ότι οι πιο πολλοί είναι άνδρες. Αυτό που είναι ανησυχητικό είναι η μείωση του μέσου όρου ηλικίας των δραστών, η οποία υποδηλώνει όξυνση ενός άλλου φαινόμενου: Τη σεξουαλική βία από παιδιά κατά μικρότερων παιδιών. Το φαινόμενο αυτό είναι συνέπεια της εύκολης πρόσβασης σε πορνογραφικό υλικό και την έκθεση των παιδιών σε μια «σεξουαλική εκπαίδευση» που προωθεί κάθε άλλο παρά υγιή συμπεριφορά. Η ταχύτητα και η ποιότητα της πληροφόρησης που λαμβάνουν σήμερα είναι τέτοια που επιβαρύνει αντί να ευνοεί την υγιή ανάπτυξη τους. Εφόσον λοιπόν το κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο μεγαλώνουν τα παιδιά έχει αλλάξει, η ανάπτυξη της συναισθηματικής νοημοσύνης, η κοινωνική αγωγή, η εκπαίδευση στην ενδοοικογενειακή επικοινωνία και η ανάπτυξη ενσυναίσθησης θα πρέπει να αποτελούν προτεραιότητες στο πλάνο παιδείας τους. Ψυχικά υγιή παιδιά που κατέχουν κοινωνικές δεξιότητες, που κατέχουν δεξιότητες επικοινωνίας, που έχουν φιλοδοξίες, που είναι φιλάνθρωποι και εργατικοί ως προς την επίτευξη στόχων ζωής, συνήθως δεν εξελίσσονται σε θύτες αλλά ούτε και σε θύματα.

Η πρόληψη αποτελεί την καλύτερη «θεραπεία» αφού η εκ των υστέρων παρέμβαση προϋποθέτει ήδη την ύπαρξη παιδιού θύματος. Πρόληψη σημαίνει ενημέρωση και ενημέρωση σημαίνει ενδυνάμωση. Το να κρατούμε τα παιδιά σε άγνοια, επιτρέπουμε να είναι ευάλωτα. Η κυριότητα του σώματος πρέπει να καλλιεργείται από πολύ μικρές ηλικίες ως τεχνική αυτοπροστασίας.

Οι περισσότεροι θύτες ασελγούν πάνω σε παιδιά όχι επειδή εμπίπτουν στην κλινική κατηγορία των παιδόφιλων, αλλά επειδή τα παιδιά είναι πιο εύκολο να χειραγωγηθούν. Η ενδυνάμωση του γυναικείου φύλου αποτελεί σαφώς παράγοντα πρόληψης της κακοποίησης κατά των γυναικών. Η ενδυνάμωση των παιδιών μπορεί αναμφισβήτητα ν’ αποτελέσει αποτελεσματικό μέτρο για τη πρόληψη της παιδικής κακοποίησης.

Η φυλάκιση συντείνει στην αντιμετώπιση εφόσον εκπληρώνει επιτυχώς όλους τους στόχους για τους οποίους υπάρχει σαν θεσμός. Να απομακρύνει τον θύτη από το θύμα ούτως ώστε η κακοποίηση να μην επαναληφθεί (Ανικάνωση). Να ικανοποιεί τις κοινωνικές πεποιθήσεις και προσδοκίες για δικαιοσύνη (Τιμωρία). Να αποτελεί αποτρεπτικό παράγοντα (Αποτροπή), αλλά κυρίως εφόσον αναμορφώνει (Αναμόρφωση). Η μακροπρόθεσμη λύση του προβλήματος δεν βρίσκεται στη φυλάκιση εάν αναλογιστούμε πόσο λίγα είναι τα περιστατικά που καταλήγουν σε καταδίκη σε σχέση με το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος. Επιπρόσθετα, η επένδυση στη φυλάκιση ως μακροχρόνια λύση για αδικήματα βίας αποτελεί αντίδραση σε αυτά, άρα προϋποθέτει ότι τα θύματα θα υπάρξουν.

Τα παιδιά θύματα της σεξουαλικής κακοποίησης χρειάζονται ταυτόχρονα τη στήριξη ειδικών και της οικογένειας. Το παιδί πολύ δύσκολα απενοχοποιείτον εαυτό του και απελευθερώνεται από το τραύμα μιας τέτοιας εμπειρίας. Η αναστήλωση της αυτοεκτίμησης, αυτοπεποίθησης, η επανόρθωση της παιδικής αθωότητας και η αναδόμηση μιας θετικής ψυχικής ροπής είναι οι στόχοι για τη βοήθεια του θύματος.

Η Κύπρος εναρμονισμένη με τα στατιστικά δεδομένα των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών

Οι γονείς πρέπει να παρατηρούν τη συμπεριφορά των παιδιών και να διατηρούν ανοιχτό κανάλι επικοινωνίας. Δεν πρέπει να περιμένουν αποδείξεις αφού οι σωματικές ενδείξεις είναι σπάνιες. Σημάδια σεξουαλικής κακοποίησης αποτελούν: Εφιάλτες και προβλήματα στον ύπνο, παλινδρόμηση σε συμπεριφορές μικρότερης ηλικίας όπως νυχτερινή ενούρηση και πιπίλισμα αντίχειρα, αντίσταση στην αφαίρεση ενδυμάτων για μπάνιο ή για άλλαγμα ρούχων, γίνεται απόμακρο ή πολύ προσκολλημένο, αφαιρείται εύκολα ή είναι απόμακρο σε κάποιες στιγμές, γίνεται ασυνήθιστα αποκρυπτικό, λέει ψέματα. Αρνείται να μιλήσει για ένα μυστικό που έχει με ένα πιο μεγάλο παιδί ή ενήλικα. Απότομες αλλαγές στην προσωπικότητα. Οργή, ανασφάλεια, θυμός, κατάθλιψη και ανησυχία. Ανεξήγητες ή νέες φοβίες για συγκεκριμένα πράγματα, χώρους ή άτομα. Δεν θέλει να είναι μόνο με συγκεκριμένο άτομο ακόμα και με κάποιον που γνωρίζουν οι γονείς και εμπιστεύονται. Αλλαγή στις συνήθειες διατροφής. Δυσκολία στην τροφή ή κατάποση. Νέες ονομασίες για τα ιδιαίτερα μέρη του σώματος και χωρίς εμφανής πηγή. Εκφράζεται/Παίζει με ανάρμοστο σεξουαλικό τρόπο με παιχνίδια ή αντικείμενα. Παίζει σεξουαλικά παιχνίδια. Μιλά για νέο μεγαλύτερο φίλο και ανεξήγητα χρήματα ή δώρα. Αυτοτραυματισμός. Κόψιμο, κάψιμο ή άλλες επιβλαβής δραστηριότητες. Αλλαγή στον τρόπο ένδυσης. Ντύνεται ατημέλητα ή σε κάποιες περιπτώσεις ντύνεται προκλητικά. Φυγή από το σπίτι, συχνές απουσίες από το σχολείο. Είναι αντιδραστικό στο σχολείο. Αρνείται να συμμετέχει στη γυμναστική, σε αθλητικές δραστηριότητες και κολύμβηση. Επιπρόσθετα σημάδια μπορεί να είναι λεκέδες στα εσώρουχα αίμα σε αυτά, πόνος κατά την ενούρηση ή κατά τη κινητικότητα έντερου, ανεξήγητος πόνος, μώλωπες στην περιοχή των γεννητικό οργάνων και του στόματος, εξανθήματα, αιμορραγίες, απώλεια μαλλιών, μώλωπες ή σημάδια από δαγκώματα στο σώμα.

ΔΕΝ ΛΥΝΟΥΝ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΟΙ ΠΟΙΝΕΣ
(Μαρία Επαμεινώνδα, εκτελεστική διευθύντρια Συνδέσμου Οικογενειακού Προγραμματισμού)

Δεν υπάρχουν τεκμηριωμένα στοιχεία που να αποδεικνύουν αύξηση των κρουσμάτων. Τα τελευταία χρόνια ωστόσο υπήρξε αύξηση στις καταγγελίες περιστατικών και αυτό οφείλεται και στα πολύ θετικά βήματα που γίνονται ως προς την αντιμετώπιση του φαινομένου. Μεταξύ αυτών, η υπογραφή της Σύμβασης Λανζαρότε (2014), η θέσπιση νομοθεσίας, η Εθνική Στρατηγική και Σχέδιο Δράσης για την Καταπολέμηση της Σεξουαλικής Εκμετάλλευσης παιδιών και της παιδικής πορνογραφίας και η εκστρατεία ενημέρωσης του Συμβουλίου της Ευρώπης. Λόγω αυτών δόθηκε αρκετή δημοσιότητα στο θέμα, που είχε ως αποτέλεσμα την ενημέρωση και ευαισθητοποίηση τόσο αρμόδιων φορέων αλλά και του κοινού. Η δημοσιότητα δημιούργησε επίσης ένα ευνοϊκότερο περιβάλλον για συζήτηση του ευαίσθητου αυτού θέματος.

Ως Κυπριακός Σύνδεσμος Οικογενειακού Προγραμματισμού θεωρούμε ότι ιδιαίτερη έμφαση απαιτείται να δοθεί στην πρόληψη και συγκεκριμένα στην εφαρμογή της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, η οποία αποτελεί το κυριότερο μέτρο πρόληψης και προστασίας των παιδιών από τη σεξουαλική κακοποίηση και εκμετάλλευση. Η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση εφοδιάζει τα παιδιά με γνώσεις και καλλιεργεί δεξιότητες, στάσεις και αξίες που χρειάζονται έτσι ώστε να είναι σε θέση να παίρνουν ενημερωμένες αποφάσεις, να αναγνωρίζουν επιβλαβείς και ανεπιθύμητες συμπεριφορές και να προστατεύουν τον εαυτό τους.

Οι δράστες δεν παρουσιάζουν ένα συγκεκριμένο προφίλ, με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που αφορούν στην επαγγελματική, κοινωνική, οικονομική, οικογενειακή κατάσταση ή με οποιαδήποτε άλλη ιδιότητα τους σε σχέση με το θύμα. Σύμφωνα με έρευνα του Συμβουλίου της Ευρώπης 70% -85% των περιπτώσεων, ο δράστης είναι κάποιος που το παιδί γνωρίζει και εμπιστεύεται.

Οι ποινές που επιβάλλονται από μόνες τους δεν λύνουν το πρόβλημα. Η αντιμετώπιση του φαινομένου απαιτεί συντονισμένη δράση μεταξύ φορέων και επαγγελματιών από διαφορετικά πεδία: υγείας, παιδείας, Αστυνομίας, δικαστικών Αρχών, κοινωνικών υπηρεσιών, μη Κυβερνητικών Οργανώσεων και άλλων, μαζί με την οικογένεια.

Το πρώτο βήμα για να βοηθηθεί ένα παιδί είναι να μιλήσει σε άτομα ή μέσα σε πλαίσια που του παρέχουν προστασία, ασφάλεια και εμπιστοσύνη. Τα πλαίσια αυτά μπορεί να βρίσκονται στο οικογενειακό, φιλικό ή σχολικό περιβάλλον του. Στη συνέχεια, η διαχείριση και αντιμετώπιση του περιστατικού θα πρέπει να γίνεται από επαγγελματίες με εξειδίκευση στο θέμα έτσι ώστε να διασφαλιστεί το βέλτιστο συμφέρον του παιδιού.

Σύμφωνα με ειδικούς, η αλλαγή στη συμπεριφορά των παιδιών μπορεί να αποτελέσει ένδειξη για σεξουαλική κακοποίηση. Ανάμεσα σ’ άλλα μπορεί να είναι δυσκολίες στον ύπνο, υπερβολική ευαισθησία, απομόνωση ή υπερβολικός φόβος για συγκεκριμένο πρόσωπο ή χώρο. Υπάρχουν επίσης σωματικές ενδείξεις που αφορούν στην υγεία των παιδιών, ψυχολογικές και συναισθηματικές, όπως παρουσίαση άγχους και πανικού, ξεσπάσματα θυμού κ.α. Ωστόσο, οι ενδείξεις αυτές δεν σημαίνουν κατ’ ανάγκη κακοποίηση. Είναι σημαντικό να μην βγάζουμε βεβιασμένα συμπεράσματα, αλλά να φροντίζουμε να είμαστε κοντά στα παιδιά μας και σε περιπτώσεις όπου δούμε οτιδήποτε μας προκαλεί ανησυχία ή υποψία να ζητήσουμε βοήθεια από επαγγελματίες.

Ψυχολογικές επιπτώσεις

Η σεξουαλική κακοποίηση μπορεί να προκαλέσει έντονα συναισθήματα ντροπής, ενοχής, φόβου και ταπείνωσης καθώς επίσης έντονη σύγχυση, κατάθλιψη και τάση για απομόνωση. Η ένταση του βιώματος και η αντίληψη των συναισθημάτων εξαρτάται από την αναπτυξιακή ηλικία στην οποία βρίσκεται το κακοποιημένο παιδί. Τα θύματα συχνά φοβούνται ότι δεν θα γίνουν πιστευτά και ντρέπονται για το ότι δεν καταφέρνουν να σταματήσουν την κακοποίηση. Συχνά αισθάνονται παγιδευμένα μεταξύ της επιθυμίας να σταματήσει η κακοποίηση και του τρόμου να το μάθουν άλλοι. Η ντροπή και η ταπείνωση μοιάζουν ανυπέρβλητα μπροστά στον τρόμο της αποκάλυψης. Το παιδί φοβάται επίσης ότι η οικογένεια του μπορεί να το απορρίψει εάν αποκαλύψει τι του συμβαίνει. Καμιά φορά επίσης υπάρχει ο φόβος ότι εάν το αποκαλύψει στον γονιό, αυτός πιθανό να θελήσει να τιμωρήσει τον θύτη με αντίκτυπο τον κίνδυνο
της απώλειας του γονιού με κάποιο τρόπο.

Το σπίτι του παιδιού

Μέσω της εφαρμογής της Εθνικής Στρατηγικής για καταπολέμηση της σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών, η Κύπρος προχωρά στην εφαρμογή του προγράμματος «Σπίτι του Παιδιού». Το εν λόγω πρόγραμμα καταφέρνει να εξισορροπήσει τις νομικές διαδικασίες με την προστασία και την καλύτερη δυνατή μεταχείριση του παιδιού, φέρνοντας όλες τις υπηρεσίες και τους φορείς διεπιστημονικής παρέμβασης κάτω από την ίδια στέγη. Αυτό εξασφαλίζει διαδικασίες φιλικές προς τα παιδιά στη διάρκεια της δίκης και παράλληλα σεβασμό στην αρχή της δίκαιης δίκης για τους υπόπτους. Διασφαλίζει ότι το παιδί δεν επανατραυματίζεται μέσα από απανωτές συνεντεύξεις στη διάρκεια της λήψης καταθέσεων και ακολουθείται ένα πρωτόκολλο που μεγιστοποιεί την αξιοπιστία της μαρτυρίας του και διευκολύνει την αξιολόγηση της θεραπευτικής παρέμβασης που χρειάζεται.

Χημικός ευνουχισμός

Η διαμάχη για τη νομιμοποίηση του χημικού ευνουχισμού απασχολεί ολοένα και περισσότερες χώρες. Πρόσφατα, σε χώρες όπως η Πολωνία, Ρωσία, Εσθονία που επιβάλλουν χημικό ευνουχισμό προστέθηκε και η Ινδονησία. Η Ισπανία και η Τσεχία έχουν επίσης εξετάσει την πιθανότητα μετά από τον βιασμό και δολοφονία παιδιών από ανθρώπους που είχαν ήδη καταδικαστεί για παρόμοια σεξουαλικά εγκλήματα Στην Αγγλία, το 2012, εκατό παιδόφιλοι, έγκλειστοι σε φυλακές, συναίνεσαν στον να υποβληθούν σε χημικό ευνουχισμό. Στην αντίπερα όχθη η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων (European Committee for the Prevention of Torture ή ECPT) με έκθεση που κατέθεσε στο Συμβούλιο της Ευρώπης θεωρεί υποτιμητική για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια τη χρήση της μεθόδου αυτής ως μέσο σωφρονισμού των εγκληματιών σεξουαλικών παραπτωμάτων και ζητά την άμεση παύση της. Οι γερμανικές Αρχές, αντιδρώντας στην εν λόγω έκθεση, κατέθεσαν πως δεν θεωρούν τον «χημικό ευνουχισμό» τιμωρία, εκτιμώντας πως «βοηθάει στη θεραπεία ή έστω στη μερική ανακούφιση ανθρώπων με αφύσικη σεξουαλική ορμή». Σε κάποιες χώρες πάντως όπως στη Σουηδία έχουν δημιουργηθεί θεραπευτικά κέντρα παιδόφιλων.

Τι έχουμε πάθει ως κοινωνία;

«Σπαστέ τη σιωπή»
(Αναστασία Παπαδοπούλου, σύμβουλος του κράτους για την Εθνική Στρατηγική Καταπολέμησης της Σεξoυαλικής Κακοποίησης και Εκμετάλλευσης των Παιδιών)

Η αύξηση στις καταγγελίες οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην εκστρατεία «Ένα στα Πέντε» του Συμβουλίου της Ευρώπης με σύνθημα «σπάστε τη σιωπή» η οποία έχει ενθαρρύνει θύματα να μιλήσουν. Το φαινόμενο υπήρχε πάντα αλλά καλυπτόταν από ένα πέπλο σιωπής. Τα περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης, λοιπόν, πιστεύω πως δεν έχουν αυξηθεί, αλλά πλέον καταγγέλλονται, αν και ακόμη κατ’ εμένα έχουμε αγγίξει μόνο τη μύτη του παγόβουνου. Από την άλλη, τα αδικήματα που σχετίζονται με την παιδική πορνογραφία έχουν αυξηθεί δραματικά, λόγω της εξέλιξης στην τεχνολογία. Ο βασικότερος τρόπος να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα είναι η πρόληψη, κυρίως μέσω της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία ώστε να μάθουν τα παιδιά τα όρια για το σώμα τους και να αποκτήσουν εφόδια για να προστατευτούν. Ταυτόχρονα θα πρέπει να τύχουν εκπαίδευσης όλοι οι επαγγελματίες που έχουν σχέση με παιδιά: εκπαιδευτικοί, ιατροί, κοινωνικοί λειτουργοί και άλλοι ώστε να μπορούν να εντοπίζουν πιθανά προβλήματα ή ευάλωτα παιδιά. Χρειάζεται επίσης ενημέρωση των γονέων, αλλά και της κοινωνίας ευρύτερα, όσον αφορά στην ύπαρξη του προβλήματος, των κινδύνων που ελλοχεύουν κυρίως στο διαδίκτυο, τους τρόπους προστασίας, τους τρόπους αντιμετώπισης και τους τρόπους χειρισμού ενός θύματος. Το οποίο, με την κατάλληλη ψυχολογική στήριξη θα βοηθηθεί για να ξεπεράσει το τραύμα του. Ευελπιστώ ότι με τη λειτουργία, πολύ σύντομα, του «Σπιτιού για τα Παιδιά», όλα αυτά θα γίνονται από την εξειδικευμένη ομάδα που θα το στελεχώνει.

«Συγκυριακοί παιδεραστές»
(Μπράγκι Γκουντμπράσσο, σύμβουλος του Συμβουλίου της Ευρώπης για θέματα παιδικής κακοποίησης)

Ένας μύθος για τη σεξουαλική κακοποίηση παιδιών είναι ότι αυτοί που παρενοχλούν και βιάζουν παιδιά είναι παιδόφιλοι. Αυτό ισχύει μόνο στο 10% των υποθέσεων. Το 90% ασελγούν σε παιδιά απλά γιατί είναι πιο ευάλωτα. Είναι αυτό που θα λέγαμε «συγκυριακοί παιδεραστές», άτομα που χρησιμοποιούν την εύκολη πρόσβαση που έχουν σε ένα παιδί για την προσωπική τους ικανοποίηση. Τα άτομα που εμπίπτουν στην κλινική κατηγορία των παιδόφιλων δηλαδή άτομα τα οποία διεγείρονται σεξουαλικά από το παιδικό σώμα είναι ελάχιστοι. Η συντριπτική πλειοψηφία επιλέγουν τα παιδιά μόνο και μόνο επειδή είναι ευκολότερο να τα προσεγγίσεις και να τα χειραγωγήσεις.

Ο πόνος που βιώνει το κακοποιημένο παιδί έχει τεράστιες συνέπειες που προεκτείνονται και στην ενηλικίωση του, επηρεάζοντας το με πολλαπλούς τρόπους. Επιπτώσεις έχει φυσικά και στην οικογένεια του. Σοβαρές όμως συνέπειες μπορεί να έχει και στον θύτη και στην/στον δική/ό του σύντροφο και οικογένεια. Η σεξουαλική κακοποίηση δεν αφήνει ανεπηρέαστο κανένα από τα οικεία πρόσωπα του θύματος και του θύτη άρα δεν είναι πρόβλημα μόνο δύο ανθρώπων, αφού οι συνέπειες του διαχέονται σε ολόκληρη την κοινωνία. Δεν είναι κάτι στιγμιαίο που γίνεται και τελειώνει, είναι κάτι που διαρκεί. Κι αν πιστεύουμε πως υπάρχουν εύκολες λύσεις, για παράδειγμα ότι οι σκληρές ποινές από μόνες τους μπορούν να δράσουν αποτρεπτικά, θα αποτύχουμε. Αυτή η προσέγγιση αγνοεί την πολυπλοκότητα του προβλήματος, (τα στοιχεία περιλαμβάνονται σε παλαιότερη συνέντευξη που ο κ. Γκουντμπράσσο έδωσε στην Τώνια Σταυρινού).

ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ

Την περασμένη εβδομάδα στην Αυστραλία, μετά από έρευνα που κράτησε πέντε χρόνια, αποφασίστηκε όπως αρθεί το απόρρητο της εξομολόγησης και οι ιερείς υποχρεούνται διά νόμου να αποκαλύψουν πληροφορίες που έρχονται εις γνώση τους μέσω της εξομολόγησης. Ταυτόχρονα, καλείται η Καθολική Εκκλησία να κάνει την αγαμία για τους κληρικούς προαιρετική με το αιτιολογικό ότι συμβάλλει στην κακοποίηση παιδιών. Επιπλέον, ζητεί τη θέσπιση νέου ποινικού αδικήματος, το οποίο θα καθιστά ευκολότερη τη δίωξη ιδρυμάτων που απέτυχαν να προστατεύσουν παιδιά. Η έρευνα διαπίστωσε «πολλαπλές και συστηματικές παραλείψεις θεσμών στη διαφύλαξη της ασφάλειας των παιδιών, κουλτούρα μυστικότητας και συγκάλυψης και καταστροφικές επιπτώσεις στη ζωή των ανθρώπων». Η έκθεση κάνει λόγο για δεκάδες χιλιάδες παιδιά που έπεσαν θύματα. «Ποτέ δεν θα μάθουμε τον ακριβή
αριθμό», υπογραμμίζει χαρακτηριστικά. Ο Αυστραλός πρωθυπουργός Μάλκολμ Τέρνμπουλ δήλωσε ότι η έρευνα έφερε στο φως μια εθνική τραγωδία. Από το σύνολο των θυμάτων που κατήγγειλαν κακοποίηση σε θρησκευτικά ιδρύματα, ποσοστό άνω του 60% κατηγορεί την Καθολική Εκκλησία. Η έκθεση καταγγέλλει ότι η Καθολική Εκκλησία έχει επιδείξει «καταστροφική ανικανότητα ηγεσίας», ειδικά πριν από τη δεκαετία του 1990 και ότι ο μέσος όρος ηλικίας των θυμάτων σεξουαλικής κακοποίησης στα καθολικά ιδρύματα ήταν τα 11 έτη. Η επιτροπή πληροφορήθηκε ότι η Αυστραλιανή Καθολική Εκκλησία κατέβαλε ως αποζημίωση 212 εκατομμύρια δολάρια σε χιλιάδες παιδιά που έπεσαν θύματα κακοποίησης μετά το 1980.