Συνέντευξη στη Μαρία Θανοπούλου, 

Υπάρχουν γυναίκες που πίσω από τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού τους ζουν ξανά και ξανά τον ίδιο εφιάλτη…Γυναίκες που βιώνουν την κακοποίηση αλλά λόγω του φόβου για αυτό που πρόκειται να συμβεί και των απειλών των συντρόφων τους, υπομένουν την κόλαση, βυθίζονται στην κατάθλιψη και τελικά να χάνουν την ψυχή τους…Οι αριθμοί σοκάρουν…Μία στις τέσσερις γυναίκες έχει ήδη υποστεί  ή πρόκειται να πέσει θύμα κακοποίησης από το σύντροφό της. Μία από αυτές τις γυναίκες είναι και η Ελένη, 35 χρόνων σήμερα, μητέρα ενός 5χρονου κοριτσιού. Αυτό το παιδί ήταν ο λόγος που σώθηκε…Από αυτό το παιδί πήρε τη δύναμη να φύγει και τα τελευταία δύο χρόνια προσπαθεί να κάνει μία νέα αρχή στη ζωή της. Η Ελένη ανοίγει την ψυχή της, μοιράζεται τις πιο δύσκολες στιγμές που βίωσε στα χέρια του βίαιου συντρόφου της για να δώσει δύναμη σε όλες όσες ζουν τον ίδιο εφιάλτη, να ξυπνήσουν…

Μιλήστε μας για τον πρώην σύντροφό σας, τι άνθρωπος ήταν;

Ήταν ένας ιδιαίτερα μορφωμένος άνθρωπος, πολύ τρυφερός μαζί μου, μου έλεγε λόγια τα οποία θα μπορούσε να πει ακόμα και ένας πατέρας. Πολύ σύντομα με κέρδισε, τον ερωτεύτηκα και μείναμε μαζί σχεδόν τρία χρόνια.

Πότε και πώς μπήκε η βία στη σχέση σας;

Αρχικά ήταν λεκτική, η οποία τις περισσότερες φορές είναι πιο επώδυνη. Η πρώτη φορά θυμάμαι ήταν για ένα ασήμαντο περιστατικό, όταν άρχισε να με βρίζει χυδαία και να με ταπεινώνει. Φυσικά δεν το άντεξα και του είπα να χωρίσουμε. Όμως ήμουν πολύ ερωτευμένη μαζί του, εκείνος είχε πάντα κάτι ωραίο να πει, ζητούσε συγγνώμη, έλεγε πως θα αλλάξει και εγώ ήθελα πολύ να πιστέψω το ψέμα του. Ήθελα να είναι αλήθεια…Σήκωσε χέρι πάνω μου όταν ήμουν έγκυος. Θυμάμαι με χτυπούσε πολύ αλλά δε μου άφηνε σημάδια κι όταν σε κάποια στιγμή απόγνωσης τον ρώτησα “γιατί δε μου αφήνεις σημάδια”, μου απάντησε “δεν είμαι ηλίθιος να σου δώσω άλλοθι, αποδείξεις…”. Όμως ήθελα να μου αφήσει σημάδια όχι μόνο για να έχω αποδείξεις αλλά ο πόνος που ένιωθα μέσα μου ήθελα να αποτυπωθεί και στο σώμα μου…

Ποια είναι η χειρότερη στιγμή που έχετε βιώσει;

Σε κάποια φάση είχαμε χωρίσει και με κάλεσε στο σπίτι του για να μιλήσουμε και να τα ξαναβρούμε. Είχε μαζέψει τους φίλους του, προκειμένου να με κάνει ρεζίλι. Θυμάμαι έχυνε ποτά επάνω μου, με έφτυνε, με έβριζε και δε θα ξεχάσω ποτέ όταν μεταξύ άλλων προσβολών μου είπε ότι το “σε αγαπώ” που μου έλεγε, ήταν σαν αυτό που λένε οι άνδρες στις πόρνες. Όταν πήγε να με χτυπήσει, τότε αντέδρασαν οι φίλοι του. Κατάφερα και του ξέφυγα και εκείνος ήρθε κάτω από το σπίτι μου και χτυπούσε τις πόρτες. Όταν με τα πολλά του άνοιξα μου είπε ότι με αγαπάει και όλες αυτές οι καταστάσεις είναι μέρος του πάθους. Η χειρότερη βέβαια από όλες τις στιγμές που έχω βιώσει δίπλα του ήταν όταν με έριξε κάτω ενώ κρατούσα στα χέρια μου το παιδί μου, το οποίο δεν ήταν ούτε καν δυόμιση μηνών.  

Πώς αντέδρασε όταν του ανακοινώσατε ότι είσαστε έγκυος; Το ήθελε αυτό το παιδί;

Στην αρχή δεν του το είχα πει καθώς είχα αποφασίσει να κάνω έκτρωση αλλά τελικά δε μπόρεσα. Όταν του το ανακοίνωσα καθίσαμε, μιλήσαμε, μου είπε ότι το θέλει, ότι θα με στηρίξει και θα κάνει μια προσπάθεια να αλλάξει. Τελικά στον τρίτο μήνα της εγκυμοσύνης κι ενώ είχα απολυθεί από τη δουλειά μου, με εγκατέλειψε. Έπαθα κατάθλιψη και ειλικρινά έφερα αυτό το παιδί στον κόσμο με μεγάλο αγώνα.         

Πώς βρήκατε τη δύναμη να φύγετε από αυτή την καταστροφική σχέση;

Το παιδί μου μου έδωσε τη δύναμη να φύγω. Παρά το γεγονός ότι ήταν μωρό ήξερα ότι όλα αυτά που έβλεπε, δηλαδή το να κλείνουν τη μαμά του έξω από  το σπίτι, να τη χτυπούν, να της μιλούν άσχημα τα ένιωθε και με κάποιο τρόπο περνούσαν μέσα στην ψυχή του. Είχα φθάσει στο μηδέν, ωστόσο ήξερα ότι έπρεπε να κάνω κάτι…Πήρα δύναμη από το παιδί μου κι έφυγα…

Ποια είναι η σχέση του σήμερα με το παιδί;

Προσέχει αλλά πάντα υπάρχουν στιγμές που ξεφεύγει για αυτό μονίμως είμαι υπ’ ατμόν καθώς ο τρόπος που αγαπάει αυτός ο άνθρωπος εμπεριέχει και τη βία. Και να σας πω και κάτι άλλο…Ενας άνθρωπος που είναι βίαιος, είναι γενικά βίαιος αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν οικογενειακά δικαστήρια. Οι ίδιοι που δικάζουν τις πινακίδες, αποφασίζουν και για τα παιδιά μας. Οι γυναίκες δεν έχουν χρήματα και πολλές φορές ενώ θέλουν να φύγουν λένε “που θα πάω”, “που θα βρω δουλειά”, “θα με δικαιώσουν στα δικαστήρια” και τελικά μένουν. Χρειάζεται περισσότερη ευαισθησία από τους δικαστές και τους εισαγγελείς για να μπορούν οι γυναίκες να καταγγέλλουν και αυτοί οι άνθρωποι να συμμορφώνονται. Οι γυναίκες πρέπει να αντιμετωπίζονται με ευαισθησία και όχι σαν να έχουν κάνει εκείνες το σφάλμα. Δεν πρέπει να τις δικάζουν για το βιασμό ή τη βία που έχουν υποστεί ξανά και ξανά.

Ποια είναι η ψυχολογία σας όταν η κόρη σας είναι με τον πατέρα της;

Διαλύομαι…Προσπαθώ όμως να στέκομαι στα πόδια μου για να μη με βλέπει η μικρή. Θέλω να έχει πατέρα αλλά θέλω να είναι σε πλαίσια και να λειτουργεί υπέρ της.

Κι όταν συναντάτε αυτόν τον άνθρωπο;

Στην αρχή φοβόμουν πολύ αλλά τώρα όχι. Αντιμετωπίζοντας τα θηρία μέσα μου, κατάφερα να αντιμετωπίζω κι εκείνον.

Τι έχετε να πείτε στις γυναίκες που βιώνουν τον εφιάλτη της κακοποίησης;

Θα τους πω να φύγουν και ότι δεν έχουν να χάσουν τίποτα, γιατί ήδη έχουν χάσει τον εαυτό τους…Το λιγότερο που μπορούν να κερδίσουν -που είναι το περισσότερο- είναι ο εαυτός τους…Να φύγουν…

Πηγή: www.news.gr